Երկու եղբայր են լինում։ Նրանք հնձից գալիս են և նստում մի շոգ կանաչ ծառի տակ, որ մածնաբրդոշ ուտեն։ Մեծն էլ գդալը վերցնում է, որ սկսի ուտել։ Պարզվում է, որ փոքր եղբայրը խորամանկ է լինում։ Մտածում է և փորձում է մի պատճառ գտնել, որ գավաթը լիքը մածնաբրդոշից շատ ուտի։ Գդալը կողք է դնում և հարցնում.

— Ա՛յ եղբայր, մեր հայրը ոն՞ց մահացավ։ Եղբայրն էլ գդալը մի կողմ է դնում և համով, հոտով ղարաբաղցու նման սկսում պատմել։ Մինչև պատմում, պրծնում է, տեսնում է բրդոշի ամանը դատարկ է։ Սուս է մնում։ Վեր է կենում գնում հնձի։ Մի օր էլ երկուսով հնձից հետ են գալիս, նստում են, որ ուտեն։ Նորից փոքրը ուզում է խաբել մեծ եղբորը, որ շատ ուտի։ Ասում է.

֊ Ա՛յ եղբայր, այն օրը լավ չհասկացա, թե ինչից է մահացել մեր հայրը։

֊ Շունչը կտրվել է, ֊ ասում է մեծ եղբայրը և փայտի մեծ գդալներից մեկը վերցնելով՝ վրա է պրծնում է մածնաբրդոշին։